Eens per maand is het zover. Dan draait m’n energie de andere kant op. Althans volgens verschillende natuurgetrouwe traditie’s.
Ik heb me zelfs laten vertellen dat de sjamanen hun werk niet kunnen uitvoeren als er een vrouw in de buurt is die in haar maanstonde zit. Dat hoeft ze niet eens te zeggen, ze merken direct dat er iemand is waarbij de energie niet naar buiten, maar naar binnen spiraleert.
Vanuit dat oogpunt bekeken zou het veel logischer zijn dat vrouwen tijdens hun cyclus de tijd nemen om met hun aandacht naar binnen te keren en zich af te zonderen, dan fanatiek te gaan klimmen zoals de Ob tampon reclame suggereert (daar heb je dan ook echt zin in, als je krom van de kramp depressief op de bank ligt, nadat je net je geliefde tot op het bot hebt uitgefoeterd omdat ie met een biologische komkommer in plastic?! thuiskwam). Dus toen me dat werd verteld dacht ik, oke, ik probeer het eens uit, ik ga de twee zwaarste rooie dagen in een hut zitten in de tuin met wat leesvoer, wat schrijf mogelijkheden en heel veel zachte wollen dekens. Binnen no time hadden ook de poes en onze oude vrouwtjes hond hun intrek genomen. Het mannetje bleef netjes buiten de hut. Het was heerlijk, de beste ongesteldheid ever! Ik kwam erachter dat er behalve de fysieke ongemakken, ook oud zeer omhoog kwam, wat ik met het welgespreide bedje dat mijn lichaam deed afvloeien, mee los kon laten. Goud. Dames ik zeg het jullie, deze kennis is góud, zielsveel goud. Zo ontdekte ik ook, in de keren daarna, dat wanneer ik er géén acht op sloeg en stug doorging, er een ongekend krijsende draak in mij omhoog kwam die je kop er in één keer af beet. Ik ben niet jaloers van aard. Echt niet. Maar toen ik met mijn geliefde tegen beter weten in naar de bioscoop ging, even ging plassen en hem terugvond met een leuke dame pratend, die alleen aan een tafeltje zat schoot het vuur me in de kop, dus toen zij vervolgens vroeg: ‘zijn jullie samen?’ gilde ik: ‘ já! jammer hè’ en beende weg. Het bleek een nichtje van zijn ex-vrouw. Ik heb me nog nooit zo kapot geschaamd en durfde ‘m dagenlang niet aan te kijken. Sindsdien sla ik acht op mijn oervrouwelijke naar binnen draaiende dagen. Ik hou mijn grenzen in de gaten, niet teveel te doen, (vooral niet overdadig naar buiten), ik schrijf van me af wat er omhoog komt en jank wat er uit te huilen valt. Om even met de maten van deze maatschappij te meten, het werkt bijzonder constructief en heilzaam, scheelt me waarschijnlijk jarenlange opgekropte frustratie omdat ik m’n maandelijkse ineenstortingen niet meer aankan, waardoor ik uiteindelijk zo gestrest raak dat ik in een burnout terecht kom en tijden niet kan werken, niks bij draag en de maatschappij klauwen met geld kost. Ik was zo graag gewoon een functionerend weldenkend mens gebleven in deze bloederige tijden! But we all know it, feelings are all over the place during the flood, so it just ain’t gonna happen. Maar je kan ze dus wel leren gebruiken. Goed, na deze korte stoomcursus, ‘zo heb je wel wat aan je maancyclus’, terug naar het verhaal van vandaag.
Sinds een half jaar ga ik bruut tegen deze prachtige verwerkingsperiode in door gebruik te maken van één der o-zo-wel-heerlijk-genot-stimulerende-voorbehoedsmiddelen, het mirena spiraaltje. Voor de mannen onder ons: het verminderd de bewegelijkheid van jullie visjes, de slijmprop in de baarmoederhals wordt taaier waardoor die knappe zwemmertjes er überhaupt niet doorkomen en de opbouw van het baarmoederslijmvlies (dat wat het geheel zo bloederig maakt omdat het allemaal, elke maand weer moet worden afgevoerd, om vervolgens weer te worden opgebouwd) wordt verminderd. Het resultaat is dat ik dus veel minder bloederig ongesteld word, maar ook dat het komt wanneer t er zin in heeft. Vandaag dus. Dat de fysieke omstandigheden verminderd zijn zegt overigens niets over de staat van m’n gevoeligheid rond deze tijd, die is nog even immens. Wat die gevoeligheid natuurlijk ook weerspiegeld, in ons zeer onbewust westers brein, is onze verbinding met onze Moeder aller Moeders: Moeder Aarde. Als er één planeet is die iets van scheppingskracht weet is dat wel onze Aarde. De kracht van verwoesting om weer nieuw leven op te laten bloeien, wat weer verwoest zal worden om een voedingsbodem voor nieuw leven te zijn enz enz. Vandaar ook dat in alle inheemse/ native volkeren onze Aarde wordt aangesproken met Moeder Aarde. Vandaar ook, dat vrouwen in die traditie’s geëerd worden en er geluisterd wordt naar hun wijsheid en kennis in plaats van dat ze vervelend en vies gevonden worden omdat ze weer ’s on-gesteld =niet-gesteld zijn. Hebben we ‘m door hoe onze kracht nieuw leven te scheppen alleen al in onze taal wordt uitgekotst??
Enfin, zo zat ik vanmiddag dus, na wat noodzakelijke boodschappen te hebben gedaan, in een koffietentje te waterlanden alsof me 20 gesneden uien voorgeschoteld waren in plaats van een lekker broodje.
In al mijn onschuld had ik de krant opengeslagen. Doorgaans tracht dat te vermijden, want er staat zelden iets nieuws in. Als ik ’t nieuws wil lezen, wil ik nieuws en geen herhaling van eeuwen voortdurend gezeik zonder progressie. Die ellende ken ik al en brengt me ook de rest van de maand doorgaans in diepe rouw. Maar goed, het was een moment van zwakte (tijd van de maand?…), hoewel, iets trok mijn oog wat toch ook wel echt nieuws leek. Op de voorkant van Nrc.next stond een beeldschoon Mona Lisa kind met in haar, in mouwen gevouwen handen, een groot karton waar op stond Kom in Actie! met daarnaast de kop: ‘Spijbelen voor het klimaat. Wereldwijd eisen scholieren actie tegen de opwarming van de aarde’. Ik begon te lezen en een enorme golf van ontroering nam meester van mij. Ze roepen de volwassen generatie’s op in actie te komen voor het klimaat en hun niet met onze rotzooi te laten zitten. Twee weken geleden waren het in Brussel 3000 kinderen, vorige week stonden er 12.000 kinderen, In Zwitserland gingen er 20.000 de straat op en in Duitsland 25.000. Over de hele wereld gaan in alle steden kinderen de straat op voor het behoud van onze levengevende Aarde… In mij huist ook zo een kind. Een diep diep teleurgesteld kind dat nooit heeft begrepen hoe het zover heeft kunnen komen dat volwassen mensen het leven niet meer waarderen, niet meer zien, niet koesteren, niet meer bewaren, kortom leven niet meer als heilig ervaren. Een kind dat als vijfjarige dacht, jamaar dit was niet de bedoeling! en die niet wist hoe ze in haar eentje de grote mensen tot inkeer kon laten komen. Dit is de grondtoon van een jarenlange depressie die ik heb gevoeld. En tuurlijk alle beetjes helpen, maar het waren te kleine beetjes. Nu staat er een hele generatie kinderen op straat die doen waar dit kleine meisje van droomde, maar bij Moeder niet wist hoe. En geloof het of niet, dit verhaal is begonnen bij 1 Zweeds stijfpotig meisje: Greta Thunberg. Je snapt het, tranen met tuiten! je kon er een zoutwaterbadje van maken en de eenden in laten paren. Waterlanden van ontlading, van opluchting, van trots, van respect, van de verwerking van heel, heel heel oud zeer. Als dat geen verbinding met onze grote Moeder is… Dank jullie wel dappere wijze strijdlustige kinderen, dank jullie wel! Volgende week zit ik erbij! #FridaysForFuture. Op de volgende pagina was het als vanouds; ‘Vvd en Harbers willen dat uitzetten kinderen doorgaat’.
Het enige nieuws dat ik ooit onthouden heb in mijn leven, was van mijn achtjarige ik, hoe de Muur tussen oost en west werd afgebroken. En zonder het verband te zien was het lied over de vogels mijn lievelingslied, ik vond het prachtig. Toen ik de krant met aloude biggel-tranen weglegde kwam Harry Jekkers op de radio en zong hoe alleen de vogels vliegen van Oost naar West Berlijn, niet worden neer terug gevloten, ook niet neergeschoten. Over de muur, over het ijzeren gordijn, omdat ze soms in oosten, maar soms westen willen zijn. Omdat er Brood ligt, soms bij de gedächtnis kirche, soms op het Alexanderplein.
Ik ben mijn Grote Moeder, de Koeien, Harry Jekkers en de Vogels en alle Kinderen van de Aarde, de Krant en mijn geweldige Vrouwenlichaam dat eens in de maand zo intens laat weten dat ik leef diep diep diep dankbaar.