Goed, het is een enigszins delicaat onderwerp, om niet te zeggen ronduit goor en verwerpelijk, maar als Trump president van Amerika mag zijn, mag ik een column over parasieten in mijn anus schrijven.
Vannacht, toen ik weer eens niet kon slapen van de jeuk op de desbetreffende plek; eigenlijk is jeuk niet het goede woord, jeuk is namelijk iets van jezelf, zoals huid, wat kriebelt en waar je aan wilt krabben, dit voelde meer alsof daarbinnen iets mij aan het kriebelen was en toegegeven, daar wilde ik absoluut aan krabben. Enfin, op dat moment in de nacht maakte die gedachte dat het daar daadwerkelijk krioelend en niet kriebelend voelde zich van mij meester. Hopend op eczeem opende ik mijn telefoon om onze privacy-schendende-alwetende vriend te raadplegen en ja, daar stond het: Aarsmaden; de vrouwtjes legen ‘s nachts eitjes aan het begin van de anus, vandaar die vreselijke krieoeljeuk en dankzij de pufjes der winderigheid spuien de eitjes vrolijk in het rond en is het dus ontiegelijk besmettelijk zowel voor jezelf als het hele gezin. Nou dat laatste heb ik niet dus dat scheelt, maar ik wentel mij dus al weken in eitjes die ik uitpuf en vervolgens vrolijk ingaap waardoor een volgende generatie wormachtigen vruchtig zijn gang kan gaan in mijn darmstelsel.
Overigens niks om me voor te schamen, want ieder mens schijnt dit op z’n minst één keer in het leven mee te maken, dus hulde aan wie met ze heeft afgerekend en wáárom hebben jullie mij er nooit over verteld?! en -jaja wacht maar- voor wie ze nog gaan komen.
Goed, ik en parasieten, geen wenselijke combinatie. Alles slaat gelijk op tilt, gaat jeuken als een tierelier, ik wil mezelf zo snel mogelijk binnenstebuiten keren om dat hele verderfelijke feest er in een keer uit te plukken en ik word panisch van de kriebel over mijn hele lijf. Tot overmaat van ramp ben ik ook nog zo’n half veganistische bewustzijns trut, die heus wel kilo’s Tony chocolony vermengt met Ben&Jerry’s ijs en dan naar binnen werkt, (ik zei toch half veganistisch) maar die er dus niet over peinst een pilletje bij de apotheek te halen om die poepwormpjes te lijf te gaan. Nee, in zo’n geval struin ik heel onze privacy-schendende-alwetende vriend af om met natuurlijke middelen dat addergebroed uit te hongeren, lam te leggen, te verdrogen en uit te schijten. Even ter compleet-beeld-vormende info, ik raak niet snel in paniek van kleine beestjes, doorgaans weet ik ze rijkelijk te appreciëren voor hun schoonheid en werk als deel van het geheel. Zo schrik ik ook niet van spinnen, ik pak ze met gemak op, alleen als ze gaan rennen ga ik gillen als een meisje, (dat zal ik wel van films geleerd hebben en helaas lijk ik mezelf maar niet op andere gewoonten te kunnen brengen.).
Eens werd ik wakker in een schuur met een pad op mijn hoofd, waarna ik enkel constateerde ‘er zit een dikke pad op mijn hoofd’ en voor ie er goed en wel vanaf sprong was ik alweer in slaap. Maar zichtbaar, danwel voelbare beestjes die van dit heiligdom hun gastdame maken vind ik absoluut verschrikkelijk.
Alleen hoe verschrikkelijk ook, om één of andere duistere reden schijnt dit godsgeschonken lichaam dit jaar op de hotlist voor Parasieten te staan.Het begon met platjes op m’n kop, had ik werkelijk nog nooit meegemaakt, al liep de hele school ermee rond. Geen idee dus ook hoe die schoften eruit zagen, dus toen ik op een nacht zo’n wanstaltig wezen uit mijn haar toverde dacht ik ‘o, kevertje’. ‘kan gebeuren, ik woon op een boot, zal wel uit een boom gevallen zijn en m’n slaapkamer binnengewandeld’ en ik heb ‘m netjes buitengezet. Totdat ik aan mijn haar vastklevende stukjes roos vond. Ja en dan is de moeder nog altijd de beste privacy-schendende-verdomd-veel-wetende…Dus liters azijn met water en bergen kokosolie er tegenaan met weken najeuk door angst voor al wat zich tegoed kon doen aan mijn goddelijke hoofdhuid schilfers.
Enige tijd later paste ik op een huis met een witte hond vier katten en zeven geiten, ik liep de studeer kamer in en maakte een werkelijke ontploffing van een vlooiencircus mee, de hond werd wit met zwarte beweegende puntjes en ik werd hysterisch van de kriebel, maar leerde direct hoe een vlooien jeukend dier eruit ziet.
Dus toen ik een aantal maanden geleden mijn hoogzwangere poes plots hartgrondig zag krabben sloegen de alarmbellen direct door. Helaas maar waar, ook wat betreft dieren ben ik een zo’n halve vegabustrut, dus zes weken lang heb ik dagelijks drie katjes en een poes gekamd, er bijna eentje verzopen in een waterappelazijn-bad om er uiteindelijk toch een klap vergif tegenaan te gooien, maar hé ze zijn tenminste niet meer bang voor de stofzuiger. En m’n moeder zei nog dat vlooien en wormen altijd samen gaan, maar hé dat zulk smoutsel ook op mensen kan overgaan, daar heeft niemand mij ooit over ingelicht.
Voor het zover was dat ik me realiseerde dat er iets krioelde in mijn anus vond ik nog twee paar door de motten gevreten niet meer zo prachtige alpaca wollen handschoenen en een niet meer zo hoogpolig wit wollen kleed. Het paar leren handschoenen wat door de tijd was aangevreten heb ik keurig genaaid doch werd vervolgens lustig verslonden door een hond. Parasieten van aandacht die beesten, als je’t mij vraagt.
Nou goed dit is dus het jaar van met z’n alle op mevrouw Sötemann en als vegabus kan ik niet anders dan het me persoonlijk aantrekken, dus wat hebben die heiligschenners mij in godsnaam te vertellen?! zoiets is natuurlijk voor niemand interessant, dus ik globaliseer het geheel even voor de geïnteresseerde lezer die het voorzichtig jeukend tot inmiddels grof krabbend danwel niet kotsend en aan de spontane diarree gaand, heeft weten door te lezen.‘ Ahum…’(als prinses Beatrix) ‘zijn wij het niet zelf die de parasieten in de pels van het leven zijn? ten slotte zijn we heel ver ontwikkeld in het ruimschoots verbruiken van fossiele brandstoffen, het uitputten van gronden, en hele voetbalvelden van zowel zeebodems als regenwouden vermalen tot gruisvelden enkel ter overconsumptie van ons eigen gebruik. Om nog maar te zwijgen van dat we zeewater in plastic kunnen veranderen, wat op zich een wonderbaarlijk verschijnsel is natuurlijk. Wat zou het dan toch als wij allen eenmaal in ons leven wat wormpjes in onze darmen moeten huizen als kleine tegenprestatie? Leven wij niet in een prestatie maatschappij?’ Nou goed, voorlopig sta ik boven een pan met 5 citroenen en 30 tenen knoflook een wortel te eten, (die schijnen ze dus echt heel vies te vinden!) en kruidnagelthee te drinken met een ui en pompoenpitten in de week, in de keuken van het centrum van mijn moeder waar ik al enige tijd zonder kost en tegen inwoning vertoef, om het vergif maar de wereld uit bannen. En straks voor ’t slapen gaan lekker een vinger kokosolie in de anus. Ps.En wat ik me nou afvraag hè, hoeveel mensen realiseren zich nú na dit stuk dat ze al jaren jeuk in hun anus hebben? graag replyen.