Ik vroeg me ook al een tijdje af of we ons niet en messe om zeep helpen met al onze overstromende harten vol liefdevolle kunst...of mag ik dat niet zeggen in crisestijd? Kunstenaars hebben t niet in hun aard om aan zichzelf te denken, althans buiten relatie's om. Zo medogenloos als we naar onszelf zijn, zo emphatisch zijn we naar ons publiek en naar de wereld om ons heen. Alles wat pijn doet willen we verzachten of uit schreeuwen om stem te geven. En dat doen we met liefde, zoveel dat we ons liever wegcijferen dan eraan verdienen, want zoveel verdienen jullie, maar wij zelf toch niet.... Maar ja ik wil ook troost geven en zo wij allemaal een lichtpuntje, vermoed ik en voor troost ga je niet naar de winkel, maar naar iemand met een warm hart. Daar betaal je nier voor. Dus dat is wat we doen; door de pijn heen, naar de inspiratie, omvormen tot creatie en terug geven in een nieuwe schepping. En daar zit misschien de crux, het ongevraagd opnemen van ellende, om te verwerken en het terug te geven in een nieuwe creatie. Niemand heeft erom gevraagd ons ergens doorheen te worstellen om het vervolgens tot iets prachtigs te maken en terug te geven, dus waarom zou je er iets voor vragen?? En toch heeft iedereen het nodig, dat zien we nu maar eens te meer. Kunst met de grote K van Kunnen-we-nou-eens-normaal-betaald-worden-voor-onze-emotionele-compostering? Want dat is t toch eigenlijk. Uiteindelijke wordt alles wat we maken over jullie uitgestrooid en gaan we er allemaal een beetje meer van stralen. Zo. Ben ik er eindelijk achter wat kunst nou eigenlijk is... emotionele compostering van de shit die gaande is in ons collectieve hart. Ja ik zou bijna zeggen, waarom zou je er geld voor vragen, maar hé, bij tuincentra koop je hele zakken met compost om je tuin vruchtbaar te maken en ze spuiten er landerijen mee vol, dus het is noodzakelijk voor een vruchtbare grond. En wij zijn dus nogal noodzakelijk voor een vruchtbaar hart.
Hulde voor de kunstenaar die zich hier echt totaal niet in herkend en niet snapt waar ik t over heb, bij voorbaat excuus dat ik je in we gestopt heb, ik weet hoe een hekel we daaraan hebben😉 Dit stuk schreef ik in reactie op het stuk 'Cultuursector, stop met die gratis voorstellingen' in het Parool van Danielle Braun op 8 mei 2020.